TY  - CONF
AU  - Maksić, Jasmina
AU  - Ninković, Dragan
AU  - Ilić-Stošović, Danijela
PY  - 2012
UR  - http://rfasper.fasper.bg.ac.rs/handle/123456789/4739
AB  - Genetska savetovanje je proces u kome pojedinac ili članovi porodice dobijaju
adekvatnu genetsku informaciju u vezi sa razvojem i/ili prenošenjem naslednih poremećaja.
Genetska savetovanje vodi tim iskusnih stručnjaka - lekar specijalista (pedijatar-
klinički genetičar, ginekolog-akušer i dr.), molekularni biolog i ostali članovi
tima (specijalni edukator, psiholog, socijalni radnik). Postupak genetske konsultacije
podrazumeva genetsku evaluaciju kojom se postavlja ili potvrđuje dijagnoza, a zatim,
na osnovu genetskog modela za da tu bolest, daju se iscrpne informacije i predlažu moguća
rešenja. Cilj genetskog savetovanja je pružanje pomoći, pojedincu ili porodici, u
donošenju pravilne odluke o potomstvu, posebno nakon rođenja deteta obolelog od
genetski uslovljene bolesti. Uz poštovanje moralnih vrednosti društva kome pojedinac
ili porodica pripadaju, treba slediti put kojim se obezbeđuje svrsishodno genetska savetovanje,
a to nije laka odluka. I pored problema koji mogu da se jave tokom genetskog
savetovanja, činjenica je da je ono značajan vid zaštite zdravlja jedne nacije. Takođe,
genetska savetovanje daje mogućnost planiranja porodice u odnosu na eventualni rizik
od genetske bolesti.
AB  - Genetic counseling is a process in which individua/ or family members receive adequate
genetic information about development and/or transfer genetic disorders. Genetic counseling
is /ead by team of experienced experts - medica/ specialist (pediatrician-c/inical geneticist,
gyneco/ogist-obstretician, etc), molecular biologist and other members of the team (special
educators, psychologists, social worker). The procedure of genetic counseling means genetic
evaluation by which the diagnosis is reached or confirmed, and then, based on the genetic model
for that disease, plenty of information is given and possible solutions are suggested. The go a/
of genetic counse/ing is to give help to an individua/ or family to reach proper decision about
offspring, especially after having a child with a genetic disease. Respecting moral values of the
society that individua/ or family belongs to, one shou/d go for meaningful genetic counseling,
which is not an easy task. Apart from problems that can emerge during gene tic counseling, it
stil/ remains an important form of health protection in a nation. ft a/so provides the possibility
for family planning according to supposed risk of a genetic disease.
PB  - Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation
C3  - Zbornik radova – 6. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Beograd, Srbija, 14–16.09.2012
T1  - Genetsko savetovanje - savremeni oblik zaštite zdravlja
T1  - Genetic counseling - a contemporary form of Health protection
EP  - 90
SP  - 86
UR  - https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4739
ER  - 

@conference{
author = "Maksić, Jasmina and Ninković, Dragan and Ilić-Stošović, Danijela",
year = "2012",
abstract = "Genetska savetovanje je proces u kome pojedinac ili članovi porodice dobijaju
adekvatnu genetsku informaciju u vezi sa razvojem i/ili prenošenjem naslednih poremećaja.
Genetska savetovanje vodi tim iskusnih stručnjaka - lekar specijalista (pedijatar-
klinički genetičar, ginekolog-akušer i dr.), molekularni biolog i ostali članovi
tima (specijalni edukator, psiholog, socijalni radnik). Postupak genetske konsultacije
podrazumeva genetsku evaluaciju kojom se postavlja ili potvrđuje dijagnoza, a zatim,
na osnovu genetskog modela za da tu bolest, daju se iscrpne informacije i predlažu moguća
rešenja. Cilj genetskog savetovanja je pružanje pomoći, pojedincu ili porodici, u
donošenju pravilne odluke o potomstvu, posebno nakon rođenja deteta obolelog od
genetski uslovljene bolesti. Uz poštovanje moralnih vrednosti društva kome pojedinac
ili porodica pripadaju, treba slediti put kojim se obezbeđuje svrsishodno genetska savetovanje,
a to nije laka odluka. I pored problema koji mogu da se jave tokom genetskog
savetovanja, činjenica je da je ono značajan vid zaštite zdravlja jedne nacije. Takođe,
genetska savetovanje daje mogućnost planiranja porodice u odnosu na eventualni rizik
od genetske bolesti., Genetic counseling is a process in which individua/ or family members receive adequate
genetic information about development and/or transfer genetic disorders. Genetic counseling
is /ead by team of experienced experts - medica/ specialist (pediatrician-c/inical geneticist,
gyneco/ogist-obstretician, etc), molecular biologist and other members of the team (special
educators, psychologists, social worker). The procedure of genetic counseling means genetic
evaluation by which the diagnosis is reached or confirmed, and then, based on the genetic model
for that disease, plenty of information is given and possible solutions are suggested. The go a/
of genetic counse/ing is to give help to an individua/ or family to reach proper decision about
offspring, especially after having a child with a genetic disease. Respecting moral values of the
society that individua/ or family belongs to, one shou/d go for meaningful genetic counseling,
which is not an easy task. Apart from problems that can emerge during gene tic counseling, it
stil/ remains an important form of health protection in a nation. ft a/so provides the possibility
for family planning according to supposed risk of a genetic disease.",
publisher = "Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation",
journal = "Zbornik radova – 6. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Beograd, Srbija, 14–16.09.2012",
title = "Genetsko savetovanje - savremeni oblik zaštite zdravlja, Genetic counseling - a contemporary form of Health protection",
pages = "90-86",
url = "https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4739"
}

Maksić, J., Ninković, D.,& Ilić-Stošović, D.. (2012). Genetsko savetovanje - savremeni oblik zaštite zdravlja. in Zbornik radova – 6. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Beograd, Srbija, 14–16.09.2012
Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation., 86-90.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4739

Maksić J, Ninković D, Ilić-Stošović D. Genetsko savetovanje - savremeni oblik zaštite zdravlja. in Zbornik radova – 6. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Beograd, Srbija, 14–16.09.2012. 2012;:86-90.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4739 .

Maksić, Jasmina, Ninković, Dragan, Ilić-Stošović, Danijela, "Genetsko savetovanje - savremeni oblik zaštite zdravlja" in Zbornik radova – 6. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Beograd, Srbija, 14–16.09.2012 (2012):86-90,
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4739 .

TY  - CONF
AU  - Maksić, Jasmina
AU  - Ninković, Dragan
AU  - Mitrović-Milosavljević, Mirjana
AU  - Mitrović, Predrag
PY  - 2011
UR  - http://rfasper.fasper.bg.ac.rs/handle/123456789/4422
AB  - Daunov sindrom (DS) je najčešća hromozomska anomalija čoveka. Do sada jedini dokazani
faktor rizika za DS kod deteta su godine života majke. U 90% slučajeva klasične trizomije
21 hromozomsko nerazdvajanje odigra se tokom oogeneze. Kod nekih majki dece sa
DS na�����en je visok titar antitiroidnih antitela pa je moguće da autoimune bolesti majke doprinose
hromozomskom nerazdvajanju. U nekim porodicama uočena je sklonost kod majki i
njihovih baka ka hromozomskom nerazdvajanju, što ukazuje na mogućnost citoplazmatskog
nasle�����ivanja predispozicije za trizomiju 21. Tako�����e, ovarijalni ćelijski mozaicizam sa trizomijom
21 dokumentovan je kod majki sa jednim ili više dece sa Daunovim sindromom. Naše
istraživanje obuhvatilo je za 5 godina, 76 slučajeva dece sa citogenetski potvr�����enim DS, od
toga 30 živoro�����enih i 46 indukovanih pobačaja. Na osnovu sačinjenog upitnika praćen je
veći broj parametara na osnovu kojih smo analizirali moguće faktore rizika koji ukazuju na
Daunov sindrom kod ploda. Rezultati pokazuju da je u 94,7% slučajeva Daunov sindroma
razlog bila klasična trizomija 21, i da majke mla�����e od 35 godina učestvuju sa 73,4% u populaciji
živoro�����ene dece sa DS. Prisutna je povezanost broja prethodnih trudnoća i spontanih
pobačaja sa većim rizikom za DS kod ploda. Najčešća indikacija za prenatalnu dijagnozu
bile su godine života majke. Nedelja gestacije u kojoj je postavljena dijagnoza DS kod
ploda bila je u proseku izme�����u 23. i 35., što ima za posledicu prekid trudnoće kasnije kada
je rizik veći. Daunov sindrom kod nas i dalje ostaje aktuelan društveni, psihološki, sociološki,
kao i značajan problem porodice sa decom sa Daunov sindromom.
AB  - Down syndrome (DS) is the most common chromosome anomaly in humans. The only
risk factor for DS proven so far is the maternal age. In 90% of classic trisomy 21
chromosomal nondisjunction takes place during oogenesis. Some mothers of DS children
were found to have high antithyroid titers so one would assume that mother’s autoimmune
diseases contribute to chromosomal nondisjunction. Within some families there is the
tendency in mothers and their grandmothers towards chromosomal nondisjunction, which
brings out the possibility of cytoplasmatic inheritance of predilection for trisomy 21.
Furthermore, ovarian cellular mosaicism with trisomy 21 was documented in mothers with
1 or more children with Down syndrome. During 5 years we investigated 76 children with
cytogenetically proven DS, 30 of those being liveborn, and 46 with induced abortion. The
special questionnaire was made to monitor many parameters by which we analysed
possible risk factors which suggest Down syndrome in fetus. The results show that classic
trisomy 21 was in 94,7% cases, and that mothers younger than 35 years of age make 73,4%
in the population of liveborn children with DS. There is a correlation between previous
pregnancies and spontaneous miscarriages with a higher risk for DS in a fetus. The most
common indication for prenatal diagnosis was maternal age. The mean week of gestation
when the diagnosis of DS was made was 23-35, which meant that pregnancies were
terminated later when the risk is higher. In our country Down syndrome remains acute
social, psychological, sociological as well as important problem for families with DS
children.
PB  - Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation
C3  - Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011
T1  - Faktori rizika za Daunov sindrom
T1  - Risk factors for Down syndrome
EP  - 456
SP  - 449
UR  - https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4422
ER  - 

@conference{
author = "Maksić, Jasmina and Ninković, Dragan and Mitrović-Milosavljević, Mirjana and Mitrović, Predrag",
year = "2011",
abstract = "Daunov sindrom (DS) je najčešća hromozomska anomalija čoveka. Do sada jedini dokazani
faktor rizika za DS kod deteta su godine života majke. U 90% slučajeva klasične trizomije
21 hromozomsko nerazdvajanje odigra se tokom oogeneze. Kod nekih majki dece sa
DS na�����en je visok titar antitiroidnih antitela pa je moguće da autoimune bolesti majke doprinose
hromozomskom nerazdvajanju. U nekim porodicama uočena je sklonost kod majki i
njihovih baka ka hromozomskom nerazdvajanju, što ukazuje na mogućnost citoplazmatskog
nasle�����ivanja predispozicije za trizomiju 21. Tako�����e, ovarijalni ćelijski mozaicizam sa trizomijom
21 dokumentovan je kod majki sa jednim ili više dece sa Daunovim sindromom. Naše
istraživanje obuhvatilo je za 5 godina, 76 slučajeva dece sa citogenetski potvr�����enim DS, od
toga 30 živoro�����enih i 46 indukovanih pobačaja. Na osnovu sačinjenog upitnika praćen je
veći broj parametara na osnovu kojih smo analizirali moguće faktore rizika koji ukazuju na
Daunov sindrom kod ploda. Rezultati pokazuju da je u 94,7% slučajeva Daunov sindroma
razlog bila klasična trizomija 21, i da majke mla�����e od 35 godina učestvuju sa 73,4% u populaciji
živoro�����ene dece sa DS. Prisutna je povezanost broja prethodnih trudnoća i spontanih
pobačaja sa većim rizikom za DS kod ploda. Najčešća indikacija za prenatalnu dijagnozu
bile su godine života majke. Nedelja gestacije u kojoj je postavljena dijagnoza DS kod
ploda bila je u proseku izme�����u 23. i 35., što ima za posledicu prekid trudnoće kasnije kada
je rizik veći. Daunov sindrom kod nas i dalje ostaje aktuelan društveni, psihološki, sociološki,
kao i značajan problem porodice sa decom sa Daunov sindromom., Down syndrome (DS) is the most common chromosome anomaly in humans. The only
risk factor for DS proven so far is the maternal age. In 90% of classic trisomy 21
chromosomal nondisjunction takes place during oogenesis. Some mothers of DS children
were found to have high antithyroid titers so one would assume that mother’s autoimmune
diseases contribute to chromosomal nondisjunction. Within some families there is the
tendency in mothers and their grandmothers towards chromosomal nondisjunction, which
brings out the possibility of cytoplasmatic inheritance of predilection for trisomy 21.
Furthermore, ovarian cellular mosaicism with trisomy 21 was documented in mothers with
1 or more children with Down syndrome. During 5 years we investigated 76 children with
cytogenetically proven DS, 30 of those being liveborn, and 46 with induced abortion. The
special questionnaire was made to monitor many parameters by which we analysed
possible risk factors which suggest Down syndrome in fetus. The results show that classic
trisomy 21 was in 94,7% cases, and that mothers younger than 35 years of age make 73,4%
in the population of liveborn children with DS. There is a correlation between previous
pregnancies and spontaneous miscarriages with a higher risk for DS in a fetus. The most
common indication for prenatal diagnosis was maternal age. The mean week of gestation
when the diagnosis of DS was made was 23-35, which meant that pregnancies were
terminated later when the risk is higher. In our country Down syndrome remains acute
social, psychological, sociological as well as important problem for families with DS
children.",
publisher = "Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation",
journal = "Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011",
title = "Faktori rizika za Daunov sindrom, Risk factors for Down syndrome",
pages = "456-449",
url = "https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4422"
}

Maksić, J., Ninković, D., Mitrović-Milosavljević, M.,& Mitrović, P.. (2011). Faktori rizika za Daunov sindrom. in Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011
Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation., 449-456.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4422

Maksić J, Ninković D, Mitrović-Milosavljević M, Mitrović P. Faktori rizika za Daunov sindrom. in Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011. 2011;:449-456.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4422 .

Maksić, Jasmina, Ninković, Dragan, Mitrović-Milosavljević, Mirjana, Mitrović, Predrag, "Faktori rizika za Daunov sindrom" in Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011 (2011):449-456,
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4422 .

TY  - CONF
AU  - Ninković, Dragan
AU  - Maksić, Jasmina
PY  - 2011
UR  - http://rfasper.fasper.bg.ac.rs/handle/123456789/4407
AB  - Razvoj slušnog aparata je veoma složen proces koga uslovljava me�����usobno delovanje
genomskog programa tj. genetičkih instrukcija za anatomo-funkcionalno strukturiranje
aparata čula sluha i faktora sredine, koji ga omogućavaju i usmeravaju u toku embrionalnog,
fetalnog i nakon toga tokom postnatalnog razvoja. Greške ili deficijencije, i štetno faktorsko
delovanje jednog i/ili drugog, iskazuje se u kompleksu oštećenja sluha. Najčešći
uzročni faktori potiču iz genoma, genetičke strukture individue. Procenjeno je da više od
50% svih vrsta gubitaka sluha ima substancijalno genetičku komponentu. Oštećenje sluha,
kao najčešći senzorni poremećaj, genetički je vrlo heterogen. Mapiranja i identifikacija gena
sa osobenim ulogama u razvoju struktura i funkcija ovog čula, podvrgnuta DNK probama,
metodama direktne ili indirektne detekcije mutacija – signiraju vezu greške i oštećenja.
Više stotina gena je otkriveno u mehanizmu razvoja slušnog aparata i njegove funkcije.
Jedni su odgovorni svojom aktivnošću za jasno prepoznate komponente strukture i funkcije
čula, drugi – preko enkodiranih proteina sadejstvuju, od modifikacija, sinteze regulatora
transkripcije drugih gena, faktora rasta i dr. Identifikovani su i neki geni koji uzrokuju dominantne
i recesivne oblike sindromske i/ili nesindromske gluvoće, što je u kliničkoj genetici
već u domenu moguće detekcije nosioca genetičkog opterećenja, prenatalnog nalaza i
predmet genetičkog savetovališta. Skrining novoro�����enčadi na slušna oštećenja dao je nedvosmisleno
veliki učinak, od rane detekcije i tretmana, uz brzi napredak genetike slušnih
oštećenja – svrsishodnijim pristupom, prekoncepcijskoj i prenatalnoj dijagnostici, promenom
kliničkog pristupa u obradi i lečenju tih oštećenja.
AB  - Development of hearing apparatus is very complex process dependent on genome
program, i.e. genetic instructions for anatomical and functional structuring of hearing
sense and environmental factors, both of which enable and direct it through embriological,
fetal, and postnatal period. Defects or deficiencies, and harmful consequences of one
and/or both, are evident in hearing impairment. The most comon causes are genome and
genetic structure of an individual. It is estimated that over 50% of all hearing losses are
substantially genetical. Hearing impairment, being the most common sensorial disorder, is
genetically very heterogenous. Mapping and identification of genes with specific roles in
the development of structures and functions of this sense, when tested with DNA analysis,
with direct or indirect mutation detection – point out the link between defect and
impairment. Many hundreds of genes were discovered in the mechanism of development of
hearing apparatus and its function. Some are responsible for clearly recognized
components of structure and function of the sense, others – through encoded proteins act
together in modifications, synthesis of regulators of other gene transcriptions, growth
factors, etc. Furthermore, some genes were identified which cause dominant and recessive
forms of syndrome and/or nonsyndrome deafness, which is in the domain of possible
detection of carrier of genetic predisposition, prenatal positive finding and the subject of
genetic counseling. Screening of newborns for hearing impairment has brought a great
deal, from early detection and treatment, along with fast improvement of genetics in
hearing impairment – with more appropriate approach, preconceptual and prenatal
diagnostics, and changes in clinical approach in treatment of those impairments.
PB  - Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation
C3  - Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011
T1  - Genetički aspekt oštećenja sluha
T1  - Genetic aspect of hearing impairment
EP  - 414
SP  - 409
UR  - https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4407
ER  - 

@conference{
author = "Ninković, Dragan and Maksić, Jasmina",
year = "2011",
abstract = "Razvoj slušnog aparata je veoma složen proces koga uslovljava me�����usobno delovanje
genomskog programa tj. genetičkih instrukcija za anatomo-funkcionalno strukturiranje
aparata čula sluha i faktora sredine, koji ga omogućavaju i usmeravaju u toku embrionalnog,
fetalnog i nakon toga tokom postnatalnog razvoja. Greške ili deficijencije, i štetno faktorsko
delovanje jednog i/ili drugog, iskazuje se u kompleksu oštećenja sluha. Najčešći
uzročni faktori potiču iz genoma, genetičke strukture individue. Procenjeno je da više od
50% svih vrsta gubitaka sluha ima substancijalno genetičku komponentu. Oštećenje sluha,
kao najčešći senzorni poremećaj, genetički je vrlo heterogen. Mapiranja i identifikacija gena
sa osobenim ulogama u razvoju struktura i funkcija ovog čula, podvrgnuta DNK probama,
metodama direktne ili indirektne detekcije mutacija – signiraju vezu greške i oštećenja.
Više stotina gena je otkriveno u mehanizmu razvoja slušnog aparata i njegove funkcije.
Jedni su odgovorni svojom aktivnošću za jasno prepoznate komponente strukture i funkcije
čula, drugi – preko enkodiranih proteina sadejstvuju, od modifikacija, sinteze regulatora
transkripcije drugih gena, faktora rasta i dr. Identifikovani su i neki geni koji uzrokuju dominantne
i recesivne oblike sindromske i/ili nesindromske gluvoće, što je u kliničkoj genetici
već u domenu moguće detekcije nosioca genetičkog opterećenja, prenatalnog nalaza i
predmet genetičkog savetovališta. Skrining novoro�����enčadi na slušna oštećenja dao je nedvosmisleno
veliki učinak, od rane detekcije i tretmana, uz brzi napredak genetike slušnih
oštećenja – svrsishodnijim pristupom, prekoncepcijskoj i prenatalnoj dijagnostici, promenom
kliničkog pristupa u obradi i lečenju tih oštećenja., Development of hearing apparatus is very complex process dependent on genome
program, i.e. genetic instructions for anatomical and functional structuring of hearing
sense and environmental factors, both of which enable and direct it through embriological,
fetal, and postnatal period. Defects or deficiencies, and harmful consequences of one
and/or both, are evident in hearing impairment. The most comon causes are genome and
genetic structure of an individual. It is estimated that over 50% of all hearing losses are
substantially genetical. Hearing impairment, being the most common sensorial disorder, is
genetically very heterogenous. Mapping and identification of genes with specific roles in
the development of structures and functions of this sense, when tested with DNA analysis,
with direct or indirect mutation detection – point out the link between defect and
impairment. Many hundreds of genes were discovered in the mechanism of development of
hearing apparatus and its function. Some are responsible for clearly recognized
components of structure and function of the sense, others – through encoded proteins act
together in modifications, synthesis of regulators of other gene transcriptions, growth
factors, etc. Furthermore, some genes were identified which cause dominant and recessive
forms of syndrome and/or nonsyndrome deafness, which is in the domain of possible
detection of carrier of genetic predisposition, prenatal positive finding and the subject of
genetic counseling. Screening of newborns for hearing impairment has brought a great
deal, from early detection and treatment, along with fast improvement of genetics in
hearing impairment – with more appropriate approach, preconceptual and prenatal
diagnostics, and changes in clinical approach in treatment of those impairments.",
publisher = "Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation",
journal = "Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011",
title = "Genetički aspekt oštećenja sluha, Genetic aspect of hearing impairment",
pages = "414-409",
url = "https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4407"
}

Ninković, D.,& Maksić, J.. (2011). Genetički aspekt oštećenja sluha. in Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011
Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation., 409-414.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4407

Ninković D, Maksić J. Genetički aspekt oštećenja sluha. in Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011. 2011;:409-414.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4407 .

Ninković, Dragan, Maksić, Jasmina, "Genetički aspekt oštećenja sluha" in Zbornik radova - 5. Međunarodni naučni skup „Specijalna edukacija i rehabilitacija danas“, Zlatibor, 24-27. septembar 2011 (2011):409-414,
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4407 .

TY  - JOUR
AU  - Samardžić, Svetomir
AU  - Marinković, Tatjana
AU  - Milić, Aleksandra
AU  - Ćorac, Aleksandar
AU  - Stevanović, Jasmina
AU  - Parlić, Milan
AU  - Eminović, Esad
AU  - Vukadinović, Zoran
AU  - Samardžić, Vladimir
AU  - Grmuša, Jasna
AU  - Ninković, Dragan
AU  - Marinković, Dragan
PY  - 2010
UR  - http://rfasper.fasper.bg.ac.rs/handle/123456789/427
AB  - Lyme disease belongs to the group of natural-focus zoonoses. It is transmitted through activity of tick from genus Ixodes, which is transmitter of bacterium Borellia burgdorferi. Although this disease is thoroughly studied, significance of Lyme disese problem is not precisely determined in many countries where it was registered. This problem specifically concerns some of European countries, and it is caused by existence of several serotypes that initiate Lyme disease. Diagnostic of Lyme disease is based on three criteria: clinical manifestation, data that confirm thick bite and serological method, while serological diagnostic is only confirmation of clinical diagnostic. In praxis, most of cases is registered using only first and second criteria. In Serbia and most of the countries from the region Lyme disease is serologicaly confirmed by the test of indirect immunofluorescence or using ELISA test. In here presented study Lanthanide Immunofluorescence Analysis was used for detection of seroprevalence on Lyme disease in healthy population of Serbia. The presence of antibodies specific for group antigen of Borrelia burgdorferi was determined in 40,76% of population of Tutin, 4,54% of population of Kosovska Mitrovica, while there was no positive cases in the population of Krusevac. Obtained results on seroprevalence of population of Serbia are significantly higher comparing to official data of registered cases of Lyme disease obtained using ELISA test. Lanthanide Immunofluorescence Analysis is recommended as a method of choice for confirmation of Lyme disease diagnostic.
AB  - Lajmska bolest pripada grupi prirodnožarišnih zoonoza. Njeno prenošenje je omogućeno aktivnošću krpelja iz roda Ixodes koji su prenosioci bakterije Borellia burgdorferi. Mada je dosta izučavana, veličina problema Lajmske bolesti nije dovoljno utvrđena u mnogim zemljama gde je registrovana. Ovaj se problem posebno odnosi na zemlje Evrope, a uslovljen je postojanjem više serotipova koji izazivaju Lajmsku bolest. Dijagnoza Lajmske bolesti postavlja se na osnovu tri kriterijuma: kliničke slike, podatka o ubodu krpelja i serološke metode, pri čemu je serološka dijagnoza samo potvrda klinički postavljenoj sumnji na bolest. I pored toga najveći broj obolelih prijavljuje se često samo na osnovu prva dva kriterijuma. U Srbiji i većini zemalja u okruženju Lajmska bolest se serološki potvrđuje testom indirektne imunofluorescence ili primenom ELISA testa. U prezentovanoj studiji primenjena je lantanidna imunofluorescentna analiza za detekciju prokuženosti na Lajmsku bolest kod zdravog stanovništva Srbije. Utvrđeno je prisustvo antitela specifičnih za grupni antigen Borrelia burgdorferi kod stanovništva Tutina u 40,67% slučajeva, u Kosovskoj Mitrovici kod 4,54% stanovnika dok, u Kruševcu prisustvo ovih antitela nije detektovano. Rezultati prokuženosti stanovništva Srbije mnogostruko su veći od zvaničnih podataka obolelih od Lajmske bolesti dobijenih potvrđivanjem pomoću ELISA testa. Lantanidna metoda se stoga preporučuje kao metoda izbora za potvrdu dijagnoze Lajmske bolesti.
PB  - Kliničko-bolnički centar Zemun, Beograd
T2  - Materia medica
T1  - Implementation of lanthanide immunofluorescence assay (LIFA) for Lyme borreliosis detection in Serbia
T1  - Implementacija lantanidne imunofluorescentne analize (LIFA) za detekciju Lyme borelioze na teritoriji Srbije
EP  - 10
IS  - 1
SP  - 5
VL  - 26
UR  - https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_427
ER  - 

@article{
author = "Samardžić, Svetomir and Marinković, Tatjana and Milić, Aleksandra and Ćorac, Aleksandar and Stevanović, Jasmina and Parlić, Milan and Eminović, Esad and Vukadinović, Zoran and Samardžić, Vladimir and Grmuša, Jasna and Ninković, Dragan and Marinković, Dragan",
year = "2010",
abstract = "Lyme disease belongs to the group of natural-focus zoonoses. It is transmitted through activity of tick from genus Ixodes, which is transmitter of bacterium Borellia burgdorferi. Although this disease is thoroughly studied, significance of Lyme disese problem is not precisely determined in many countries where it was registered. This problem specifically concerns some of European countries, and it is caused by existence of several serotypes that initiate Lyme disease. Diagnostic of Lyme disease is based on three criteria: clinical manifestation, data that confirm thick bite and serological method, while serological diagnostic is only confirmation of clinical diagnostic. In praxis, most of cases is registered using only first and second criteria. In Serbia and most of the countries from the region Lyme disease is serologicaly confirmed by the test of indirect immunofluorescence or using ELISA test. In here presented study Lanthanide Immunofluorescence Analysis was used for detection of seroprevalence on Lyme disease in healthy population of Serbia. The presence of antibodies specific for group antigen of Borrelia burgdorferi was determined in 40,76% of population of Tutin, 4,54% of population of Kosovska Mitrovica, while there was no positive cases in the population of Krusevac. Obtained results on seroprevalence of population of Serbia are significantly higher comparing to official data of registered cases of Lyme disease obtained using ELISA test. Lanthanide Immunofluorescence Analysis is recommended as a method of choice for confirmation of Lyme disease diagnostic., Lajmska bolest pripada grupi prirodnožarišnih zoonoza. Njeno prenošenje je omogućeno aktivnošću krpelja iz roda Ixodes koji su prenosioci bakterije Borellia burgdorferi. Mada je dosta izučavana, veličina problema Lajmske bolesti nije dovoljno utvrđena u mnogim zemljama gde je registrovana. Ovaj se problem posebno odnosi na zemlje Evrope, a uslovljen je postojanjem više serotipova koji izazivaju Lajmsku bolest. Dijagnoza Lajmske bolesti postavlja se na osnovu tri kriterijuma: kliničke slike, podatka o ubodu krpelja i serološke metode, pri čemu je serološka dijagnoza samo potvrda klinički postavljenoj sumnji na bolest. I pored toga najveći broj obolelih prijavljuje se često samo na osnovu prva dva kriterijuma. U Srbiji i većini zemalja u okruženju Lajmska bolest se serološki potvrđuje testom indirektne imunofluorescence ili primenom ELISA testa. U prezentovanoj studiji primenjena je lantanidna imunofluorescentna analiza za detekciju prokuženosti na Lajmsku bolest kod zdravog stanovništva Srbije. Utvrđeno je prisustvo antitela specifičnih za grupni antigen Borrelia burgdorferi kod stanovništva Tutina u 40,67% slučajeva, u Kosovskoj Mitrovici kod 4,54% stanovnika dok, u Kruševcu prisustvo ovih antitela nije detektovano. Rezultati prokuženosti stanovništva Srbije mnogostruko su veći od zvaničnih podataka obolelih od Lajmske bolesti dobijenih potvrđivanjem pomoću ELISA testa. Lantanidna metoda se stoga preporučuje kao metoda izbora za potvrdu dijagnoze Lajmske bolesti.",
publisher = "Kliničko-bolnički centar Zemun, Beograd",
journal = "Materia medica",
title = "Implementation of lanthanide immunofluorescence assay (LIFA) for Lyme borreliosis detection in Serbia, Implementacija lantanidne imunofluorescentne analize (LIFA) za detekciju Lyme borelioze na teritoriji Srbije",
pages = "10-5",
number = "1",
volume = "26",
url = "https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_427"
}

Samardžić, S., Marinković, T., Milić, A., Ćorac, A., Stevanović, J., Parlić, M., Eminović, E., Vukadinović, Z., Samardžić, V., Grmuša, J., Ninković, D.,& Marinković, D.. (2010). Implementation of lanthanide immunofluorescence assay (LIFA) for Lyme borreliosis detection in Serbia. in Materia medica
Kliničko-bolnički centar Zemun, Beograd., 26(1), 5-10.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_427

Samardžić S, Marinković T, Milić A, Ćorac A, Stevanović J, Parlić M, Eminović E, Vukadinović Z, Samardžić V, Grmuša J, Ninković D, Marinković D. Implementation of lanthanide immunofluorescence assay (LIFA) for Lyme borreliosis detection in Serbia. in Materia medica. 2010;26(1):5-10.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_427 .

Samardžić, Svetomir, Marinković, Tatjana, Milić, Aleksandra, Ćorac, Aleksandar, Stevanović, Jasmina, Parlić, Milan, Eminović, Esad, Vukadinović, Zoran, Samardžić, Vladimir, Grmuša, Jasna, Ninković, Dragan, Marinković, Dragan, "Implementation of lanthanide immunofluorescence assay (LIFA) for Lyme borreliosis detection in Serbia" in Materia medica, 26, no. 1 (2010):5-10,
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_427 .

TY  - CONF
AU  - Maksić, Jasmina
AU  - Ninković, Dragan
PY  - 2009
UR  - http://rfasper.fasper.bg.ac.rs/handle/123456789/4509
AB  - Daun sindrom (DS) ili trizomija hromozoma 21, je načešći oblik mentalne
zaostalosti praćen specitičnim telesnim osobinama. Odavno je pokazana veza
godina starosti majke i rađanja dece sa ovom trizomijom, pa je praksa da
se invazivne dijagnostičke procedure savetuju majkama starije životne dobi.
Međutim, učešće starijih majki u rađanju dece sa DS je 30%, te se sve veća
pažnja usmerava mlađim majkama, iako je njihov rizik za rađanje fetusa
sa DS niži. Ipak, nepotrebno je svaku trudnicu izlagati invazivnim dijagnostičkim
procedurama, pa se tragalo za novim načinima izdvajanja visoko rizičnih
trudnoća. Kasnih osamdesetih godina dvadesetog veka razvio se novi
neinvazivni metod skriniga koji pored godina majke uzima u obzir i koncentracije
različitih fetoplacentarnih produkata u cirkulaciji majke- AFP, hCG,
nE3 i inhibin A. Ovaj skrining test u drugom trimestru trudnoće može identifikovati
70% fetusa sa trizomijom 21. Tokom devedesetih godina dvadesetog
veka, uveden je skrining trizomije 21 koji uključuje starost majke i debljinu
nuhalne translucencije fetusa (NT) u prvom trimestru trudnoće. Ovaj metod
identifikuje oko 75% fetusa sa DS. Ako se ovaj test kombinuje sa biohemijskim
skriningom beta-hCG-a i PAPP-A, može se identifikovati 85-90% fetusa
sa DS. 2001 godine ustanovljeno je da kod 60-70% fetusa sa trizomijom 21,
nije moguće ultrazvučno videti nosnu kost između 11 i 13+6 nedelja gestacije.
Ovo saznanje, uz prethodni skrining u prvom trimestru, povećava procenat
detekcije trizomije 21 na 95-97%, uz 5% lažno pozitivnih rezultata. Otkriće i
primena ovih skrining testova omogućila je da se u populaciji trudnica izdvoje
visoko rizične trudnoće i smanji broj invazivnih procedura. S obzirom da skrining
testovi mogu samo ukazati na visoko rizične trudnoće, i dalje invazivne
dijagnostičke metode, biopsija horionskih resica i amniocenteza, ostaju nezamenljive
u dijagnostici Daun sindroma kod fetusa.
AB  - Down syndrome or chromosome 21 trisomy, is the most common form
of mental retardation associated with specific physical features. Since the
relationship between maternal age and the incidence of this syndrome has
been proven long ago, common approach to older pregnant women is to advise
invasive diagnostic procedures. However, older mothers are responsible for 30%
of children with Down syndrome, so now more attention is focused on younger
mothers although they have lower risk of having a fetus with Down syndrome.
Nevertheless, it is not necessary to expose every pregnant woman to invasive
diagnostic procedures, so new ways of determining high risk pregnancies were
looked for. In late eighties of 20th century new non-invasive screening method
was found. Besides maternal age, it took into consideration the concentration of
various feto-placental products in the bloodstream of mother – AFP, hCG, nE3
and inhibin A. This screening test can identify 70% of fetuses with trisomy 21 in
the second trimester. During nineties of the last century, a new screening method
was introduced – it correlated maternal age and the thickness of fetal nuchal
translucence (NT) in the first trimester. This method can identify about 75% of
fetuses with Down syndrome. If this test is combined with biochemical screening
of beta-hCG and PAPP they can uncover 85-90% of Down syndrome fetuses. In
the year of 2001 it was found out that it was not possible to see the nasal bone by
ultrasound between 11 and 13+6 weeks of gestation. This information along with
screening in the first trimester, increases the detection of trisomy 21 to 95-97%,
which represents a false –positive rate of 5%. These methods have enabled us to
identify high risk pregnancies and reduce the number of invasive procedures.
Since screening tests can only point to high risk pregnancies, invasive diagnostic
methods like biopsy of chorionic villi and amniocentesis remain valuable in the
diagnosis of Down syndrome in fetus.
PB  - Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation
C3  - Zbornik radova - „Istraživanja u specijalnoj edukaciji i rehabilitaciji / Research in Special Education and Rehabilitation“,Beograd / Belgrade,2009
T1  - Prenatalna dijagnoza daun sindroma – savremeni pristup
T1  - Prenatal diagnosis of down syndrome – modern approach
EP  - 184
SP  - 171
UR  - https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4509
ER  - 

@conference{
author = "Maksić, Jasmina and Ninković, Dragan",
year = "2009",
abstract = "Daun sindrom (DS) ili trizomija hromozoma 21, je načešći oblik mentalne
zaostalosti praćen specitičnim telesnim osobinama. Odavno je pokazana veza
godina starosti majke i rađanja dece sa ovom trizomijom, pa je praksa da
se invazivne dijagnostičke procedure savetuju majkama starije životne dobi.
Međutim, učešće starijih majki u rađanju dece sa DS je 30%, te se sve veća
pažnja usmerava mlađim majkama, iako je njihov rizik za rađanje fetusa
sa DS niži. Ipak, nepotrebno je svaku trudnicu izlagati invazivnim dijagnostičkim
procedurama, pa se tragalo za novim načinima izdvajanja visoko rizičnih
trudnoća. Kasnih osamdesetih godina dvadesetog veka razvio se novi
neinvazivni metod skriniga koji pored godina majke uzima u obzir i koncentracije
različitih fetoplacentarnih produkata u cirkulaciji majke- AFP, hCG,
nE3 i inhibin A. Ovaj skrining test u drugom trimestru trudnoće može identifikovati
70% fetusa sa trizomijom 21. Tokom devedesetih godina dvadesetog
veka, uveden je skrining trizomije 21 koji uključuje starost majke i debljinu
nuhalne translucencije fetusa (NT) u prvom trimestru trudnoće. Ovaj metod
identifikuje oko 75% fetusa sa DS. Ako se ovaj test kombinuje sa biohemijskim
skriningom beta-hCG-a i PAPP-A, može se identifikovati 85-90% fetusa
sa DS. 2001 godine ustanovljeno je da kod 60-70% fetusa sa trizomijom 21,
nije moguće ultrazvučno videti nosnu kost između 11 i 13+6 nedelja gestacije.
Ovo saznanje, uz prethodni skrining u prvom trimestru, povećava procenat
detekcije trizomije 21 na 95-97%, uz 5% lažno pozitivnih rezultata. Otkriće i
primena ovih skrining testova omogućila je da se u populaciji trudnica izdvoje
visoko rizične trudnoće i smanji broj invazivnih procedura. S obzirom da skrining
testovi mogu samo ukazati na visoko rizične trudnoće, i dalje invazivne
dijagnostičke metode, biopsija horionskih resica i amniocenteza, ostaju nezamenljive
u dijagnostici Daun sindroma kod fetusa., Down syndrome or chromosome 21 trisomy, is the most common form
of mental retardation associated with specific physical features. Since the
relationship between maternal age and the incidence of this syndrome has
been proven long ago, common approach to older pregnant women is to advise
invasive diagnostic procedures. However, older mothers are responsible for 30%
of children with Down syndrome, so now more attention is focused on younger
mothers although they have lower risk of having a fetus with Down syndrome.
Nevertheless, it is not necessary to expose every pregnant woman to invasive
diagnostic procedures, so new ways of determining high risk pregnancies were
looked for. In late eighties of 20th century new non-invasive screening method
was found. Besides maternal age, it took into consideration the concentration of
various feto-placental products in the bloodstream of mother – AFP, hCG, nE3
and inhibin A. This screening test can identify 70% of fetuses with trisomy 21 in
the second trimester. During nineties of the last century, a new screening method
was introduced – it correlated maternal age and the thickness of fetal nuchal
translucence (NT) in the first trimester. This method can identify about 75% of
fetuses with Down syndrome. If this test is combined with biochemical screening
of beta-hCG and PAPP they can uncover 85-90% of Down syndrome fetuses. In
the year of 2001 it was found out that it was not possible to see the nasal bone by
ultrasound between 11 and 13+6 weeks of gestation. This information along with
screening in the first trimester, increases the detection of trisomy 21 to 95-97%,
which represents a false –positive rate of 5%. These methods have enabled us to
identify high risk pregnancies and reduce the number of invasive procedures.
Since screening tests can only point to high risk pregnancies, invasive diagnostic
methods like biopsy of chorionic villi and amniocentesis remain valuable in the
diagnosis of Down syndrome in fetus.",
publisher = "Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation",
journal = "Zbornik radova - „Istraživanja u specijalnoj edukaciji i rehabilitaciji / Research in Special Education and Rehabilitation“,Beograd / Belgrade,2009",
title = "Prenatalna dijagnoza daun sindroma – savremeni pristup, Prenatal diagnosis of down syndrome – modern approach",
pages = "184-171",
url = "https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4509"
}

Maksić, J.,& Ninković, D.. (2009). Prenatalna dijagnoza daun sindroma – savremeni pristup. in Zbornik radova - „Istraživanja u specijalnoj edukaciji i rehabilitaciji / Research in Special Education and Rehabilitation“,Beograd / Belgrade,2009
Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation., 171-184.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4509

Maksić J, Ninković D. Prenatalna dijagnoza daun sindroma – savremeni pristup. in Zbornik radova - „Istraživanja u specijalnoj edukaciji i rehabilitaciji / Research in Special Education and Rehabilitation“,Beograd / Belgrade,2009. 2009;:171-184.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4509 .

Maksić, Jasmina, Ninković, Dragan, "Prenatalna dijagnoza daun sindroma – savremeni pristup" in Zbornik radova - „Istraživanja u specijalnoj edukaciji i rehabilitaciji / Research in Special Education and Rehabilitation“,Beograd / Belgrade,2009 (2009):171-184,
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4509 .

TY  - CONF
AU  - Maksić, Jasmina
AU  - Ninković, Dragan
AU  - Mitrović, Predrag
AU  - Milosavljević, Mirjana
AU  - Mitrović, Miodrag
PY  - 2008
UR  - http://rfasper.fasper.bg.ac.rs/handle/123456789/4443
AB  - Stargardtova bolest (STGD) je jedan od najčešćih oblika degeneracije
makule u detinjstvu. Bolest je sporo progresivna i vodi teškom
obliku slabovidosti (legalno slepilo). STGD se najčešće nasleđuje
autozomno recesivno (AR), a mutacija ABCA 4 gena na hromozomu 1
je odgovorna za nastanak bolesti. Zbog mutacije gena onemogućen je
transport materija do i od fotoreceptorskih ćelija. Posledično, nagomilava
se lipofuscin u pigmentnom epitelu retine koji propada, i zajedno
sa prisutnim A2E toksinom u fotoreceptorskim ćelijama dovodi
do oštećenja i atrofije makule. Ove promene rezultiraju gubitkom
centralnog vida. Kliničku sliku karakteriše gubitak centralne vidne
oštrine, fotofobija, produžena adaptacija sa svetla na tamu kao i poremećaj
kolornog vida. Sa progresijom promena u makuli javljaju se
slepa polja (skotomi) u centralnom viđenju do praktično gubitka
centralnog vida. Dijagnoza STGD se postavlja kliničkim pregledom
(oftalmoskopija), i uz pomoć fluoresceinske angiografije (FA), elektroretinografije
(ERG), elektrookulografije (EOG) i dr. Autori ilustruju
pojedine stadijume bolesti sopstvenim kolor i angiofotografijama.
Terapija STGD za sada nije moguća. Bolest je sporo
progresivna i oboleloj deci treba omogućiti, stvaranjem potrebnih
uslova, da nastave obrazovanje u školi koju su do tada pohađala, koliko
god je to moguće. Na ovaj način bi se deci sa STGD pomoglo da
vremenom prihvate svoju bolest. Profesionalna orijentacija zauzima
značajno mesto u njihovom životu. Osobama sa porodičnim opterećenjem
za STGD preporučuje se genetsko savetovanje pre zasnivanja
porodice.
AB  - Stargardt’s disease is one of the most frequent forms of childhood
macular degeneration. The disease is slowly progressive leading to
severe amblyopia (legal blindness). Stargardt’s disease is almost
always inherited as autosomal recessive trait, with the mutation of
ABCA4 gene on chromosome 1 being responsible. The consequence is
disabled transport to and from retinal photoreceptor cells. Lipofuscin,
deposited in retinal pigment epithelium, results in damaged RPE and
macular atrophy. Those changes bring on loss of central vision.
Clinical picture is characterized by decreased visual acuity,
photophobia and impaired adaptation to darkness. As macular
changes progress visual fields show blind spots up to loss of central
vision. Diagnostic methods used are ophthalmoscopy, fluorescein
angiography, electroretinography, electrooculography etc. Authors
illustrate certain varieties of the disease with own photos and
angiograms. The therapy for Stargardt’s disease is not possible at the
moment. The disease is slowly progressive and therefore the affected
children should be allowed to continue education in regular schools
as long as possible. That would allow a child to accept the disease
with the time. Therefore occupational orientation is very important.
Those with positive family history of Stargardt’s disease should seek
genetic counseling.
PB  - Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation
C3  - Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008
T1  - Stargardtova bolest - nasledna juvenilna degeneracije makule
T1  - Stargardt’s disease
EP  - 486
SP  - 481
UR  - https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4443
ER  - 

@conference{
author = "Maksić, Jasmina and Ninković, Dragan and Mitrović, Predrag and Milosavljević, Mirjana and Mitrović, Miodrag",
year = "2008",
abstract = "Stargardtova bolest (STGD) je jedan od najčešćih oblika degeneracije
makule u detinjstvu. Bolest je sporo progresivna i vodi teškom
obliku slabovidosti (legalno slepilo). STGD se najčešće nasleđuje
autozomno recesivno (AR), a mutacija ABCA 4 gena na hromozomu 1
je odgovorna za nastanak bolesti. Zbog mutacije gena onemogućen je
transport materija do i od fotoreceptorskih ćelija. Posledično, nagomilava
se lipofuscin u pigmentnom epitelu retine koji propada, i zajedno
sa prisutnim A2E toksinom u fotoreceptorskim ćelijama dovodi
do oštećenja i atrofije makule. Ove promene rezultiraju gubitkom
centralnog vida. Kliničku sliku karakteriše gubitak centralne vidne
oštrine, fotofobija, produžena adaptacija sa svetla na tamu kao i poremećaj
kolornog vida. Sa progresijom promena u makuli javljaju se
slepa polja (skotomi) u centralnom viđenju do praktično gubitka
centralnog vida. Dijagnoza STGD se postavlja kliničkim pregledom
(oftalmoskopija), i uz pomoć fluoresceinske angiografije (FA), elektroretinografije
(ERG), elektrookulografije (EOG) i dr. Autori ilustruju
pojedine stadijume bolesti sopstvenim kolor i angiofotografijama.
Terapija STGD za sada nije moguća. Bolest je sporo
progresivna i oboleloj deci treba omogućiti, stvaranjem potrebnih
uslova, da nastave obrazovanje u školi koju su do tada pohađala, koliko
god je to moguće. Na ovaj način bi se deci sa STGD pomoglo da
vremenom prihvate svoju bolest. Profesionalna orijentacija zauzima
značajno mesto u njihovom životu. Osobama sa porodičnim opterećenjem
za STGD preporučuje se genetsko savetovanje pre zasnivanja
porodice., Stargardt’s disease is one of the most frequent forms of childhood
macular degeneration. The disease is slowly progressive leading to
severe amblyopia (legal blindness). Stargardt’s disease is almost
always inherited as autosomal recessive trait, with the mutation of
ABCA4 gene on chromosome 1 being responsible. The consequence is
disabled transport to and from retinal photoreceptor cells. Lipofuscin,
deposited in retinal pigment epithelium, results in damaged RPE and
macular atrophy. Those changes bring on loss of central vision.
Clinical picture is characterized by decreased visual acuity,
photophobia and impaired adaptation to darkness. As macular
changes progress visual fields show blind spots up to loss of central
vision. Diagnostic methods used are ophthalmoscopy, fluorescein
angiography, electroretinography, electrooculography etc. Authors
illustrate certain varieties of the disease with own photos and
angiograms. The therapy for Stargardt’s disease is not possible at the
moment. The disease is slowly progressive and therefore the affected
children should be allowed to continue education in regular schools
as long as possible. That would allow a child to accept the disease
with the time. Therefore occupational orientation is very important.
Those with positive family history of Stargardt’s disease should seek
genetic counseling.",
publisher = "Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation",
journal = "Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008",
title = "Stargardtova bolest - nasledna juvenilna degeneracije makule, Stargardt’s disease",
pages = "486-481",
url = "https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4443"
}

Maksić, J., Ninković, D., Mitrović, P., Milosavljević, M.,& Mitrović, M.. (2008). Stargardtova bolest - nasledna juvenilna degeneracije makule. in Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008
Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation., 481-486.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4443

Maksić J, Ninković D, Mitrović P, Milosavljević M, Mitrović M. Stargardtova bolest - nasledna juvenilna degeneracije makule. in Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008. 2008;:481-486.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4443 .

Maksić, Jasmina, Ninković, Dragan, Mitrović, Predrag, Milosavljević, Mirjana, Mitrović, Miodrag, "Stargardtova bolest - nasledna juvenilna degeneracije makule" in Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008 (2008):481-486,
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4443 .

TY  - CONF
AU  - Jovanović-Simić, Nadica
AU  - Ninković, Dragan
AU  - Andreou, Stelios
PY  - 2008
UR  - http://rfasper.fasper.bg.ac.rs/handle/123456789/4448
AB  - Naučnici danas podržavaju gledište da naslednost igra važnu
ulogu u pojavi mucanja. Većina njih veruje da postoji predispozicija
za pojavu mucanja, koja može da dovede neku decu pod veći rizik za
ispoljavanje ovog govornog poremećaja.
Rezultati iz našeg istraživanja, dobijeni na uzorku od 80 dece
školskog uzrasta koja mucaju, kao i njihova analiza, pokazuju da postoji
povezanost između pojave mucanja i postojanja mucanja u porodicama,
kod dece u čijim porodicama postoji porodično opterećenje.
Naime, pojava mucanja je znatno učestalija kod dece u čijim
porodicama postoje članovi koji mucaju ili su nekada mucali.
Takođe zapažamo da se mucanje češće javlja kod dece u čijim porodicama
postoje članovi sa drugim, različitim poremećajima ritma i
tempa govora.
Utvrdili smo da ne postoji značajna povezanost pojave mucanja
kod dece u čijim porodicama postoje članovi sa zakasnelim govornojezičkim
razvojem.
Navedeni podaci i zaključci dobijeni na osnovu ovog istraživanja,
navode na eventualnu povezanost mucanja i nasledstva.
AB  - Scientist today uphold a view that hereditary play important role
in stuttering. Most of them belive that predisposition for stuttering
phenomenon existe, and it can bring some children to higher risk for
manifestation of this speech disorder.
Research resultates, we have got from sample of 80 school age
children with stuutering, as well as their analyses, show that
correlation between appearence of stuttering and stuttering existe in
families, at children from families where ballast existe. Particulary,
stattering appearence is more frequent in families with other
members who stutter too, or who stutter before.
Moreover, we note that stuttering is more often in children within
families where are a members with other, different fluent disorders.
We find out that there no significante correlation bettwen
stattering appearence in children within families where are a
members with speech-language delay.
Stated datas and conclutions we have got from this research,
indicate on possibly correlation between stuttering and inheritance.
PB  - Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation
C3  - Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008
T1  - Uticaj elemenata nasleda na pojavu mucanja
T1  - Influence of hereditary elements on stuttering appearance
EP  - 649
SP  - 637
UR  - https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4448
ER  - 

@conference{
author = "Jovanović-Simić, Nadica and Ninković, Dragan and Andreou, Stelios",
year = "2008",
abstract = "Naučnici danas podržavaju gledište da naslednost igra važnu
ulogu u pojavi mucanja. Većina njih veruje da postoji predispozicija
za pojavu mucanja, koja može da dovede neku decu pod veći rizik za
ispoljavanje ovog govornog poremećaja.
Rezultati iz našeg istraživanja, dobijeni na uzorku od 80 dece
školskog uzrasta koja mucaju, kao i njihova analiza, pokazuju da postoji
povezanost između pojave mucanja i postojanja mucanja u porodicama,
kod dece u čijim porodicama postoji porodično opterećenje.
Naime, pojava mucanja je znatno učestalija kod dece u čijim
porodicama postoje članovi koji mucaju ili su nekada mucali.
Takođe zapažamo da se mucanje češće javlja kod dece u čijim porodicama
postoje članovi sa drugim, različitim poremećajima ritma i
tempa govora.
Utvrdili smo da ne postoji značajna povezanost pojave mucanja
kod dece u čijim porodicama postoje članovi sa zakasnelim govornojezičkim
razvojem.
Navedeni podaci i zaključci dobijeni na osnovu ovog istraživanja,
navode na eventualnu povezanost mucanja i nasledstva., Scientist today uphold a view that hereditary play important role
in stuttering. Most of them belive that predisposition for stuttering
phenomenon existe, and it can bring some children to higher risk for
manifestation of this speech disorder.
Research resultates, we have got from sample of 80 school age
children with stuutering, as well as their analyses, show that
correlation between appearence of stuttering and stuttering existe in
families, at children from families where ballast existe. Particulary,
stattering appearence is more frequent in families with other
members who stutter too, or who stutter before.
Moreover, we note that stuttering is more often in children within
families where are a members with other, different fluent disorders.
We find out that there no significante correlation bettwen
stattering appearence in children within families where are a
members with speech-language delay.
Stated datas and conclutions we have got from this research,
indicate on possibly correlation between stuttering and inheritance.",
publisher = "Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation",
journal = "Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008",
title = "Uticaj elemenata nasleda na pojavu mucanja, Influence of hereditary elements on stuttering appearance",
pages = "649-637",
url = "https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4448"
}

Jovanović-Simić, N., Ninković, D.,& Andreou, S.. (2008). Uticaj elemenata nasleda na pojavu mucanja. in Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008
Univerzitet u Beogradu – Fakultet za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju/ University of Belgrade – Faculty of Special Education and Rehabilitation., 637-649.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4448

Jovanović-Simić N, Ninković D, Andreou S. Uticaj elemenata nasleda na pojavu mucanja. in Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008. 2008;:637-649.
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4448 .

Jovanović-Simić, Nadica, Ninković, Dragan, Andreou, Stelios, "Uticaj elemenata nasleda na pojavu mucanja" in Zbornik radova - „U susret inkluziji – dileme u teoriji i praksi“,Zlatibor,2008 (2008):637-649,
https://hdl.handle.net/21.15107/rcub_rfasper_4448 .