Assessment of communicative abilities in persons with severe and profound intellectual disability

Abstract

The possibility of creating successful interventions and encouraging communication development in persons with severe and profound intellectual disability largely depends on the accurate identification of their communication potentials and limitations. The modern approach to the communication assessment of people with severe and profound intellectual disability can be seen broader as a two component process. First component includes identification of communication abilities of individual, while the second one is focused on the assessment of environmental factors (different environments, activities and people) which can support or inhibit the realization of previously identified abilities. In the first component, pre-intentional, intentional and symbolic stage of communication could be used as a scheme for the determination of individual communication potentials of persons with severe and profound intellectual disability. Mapping the achieved level of communication should be done in parallel with recording of the functions evaluated person achieved during the communication exchange. The assessment focused on environmental factors include determining the degree to which identified mode of communication of a person is adopted in its environment and also the identification of opportunities in an environment that allows a person to achieve functional communication. The two component model of assessment emphasized the importance of social, interactive context and community responsibility for the inclusion of persons with severe and profound intellectual disability in daily communication exchange.

Mogućnosti kreiranja uspešnih intervencija i podsticanja razvoja komunikacije kod osoba sa teškom i dubokom intelektualnom ometenošću zavise u velikoj meri od tačne identifikacije njihovih komunikacionih potencijala i ograničenja. Savremeni pristup u proceni komunikacije osoba sa teškom i dubokom intelektualnom ometenošću može se šire posmatrati kao dvokomponentni proces. Prva komponenta uključuje identifikovanje komunikacionih sposobnosti pojedinca, dok je druga usmerena na procenu sredinskih faktora (različitih okruženja, aktivnosti i osoba), koji mogu podržati ili inhibirati realizaciju prethodno identifikovanih sposobnosti. U okviru prve komponente, preintencionalni, intencionalni i simbolički stadijum komunikacije mogli bi da posluže kao shema za određivanje individualnih komunikacionih potencijala osoba sa teškom i dubokom intelektualnom ometenošću. Mapiranje dostignutog nivoa komunikacije trebalo bi da bude praćeno uporednim beleženjem funkcija koje procenjivana osoba ostvaruje tokom komunikacione razmene. Procena usmerena na sredinske faktore uključuje utvrđivanje stepena do koga je identifikovani način komunikacije osobe prihvaćen u njenom okruženju, kao i utvrđivanje prilika u okruženju koje omogućavaju osobi da ostvari funkcionalnu komunikaciju. Dvokomponentnim modelom procene istaknuta je važnost socijalnog, interaktivnog konteksta i odgovornost zajednice za uključivanje osoba sa teškom i dubokom intelektualnom ometenošću u svakodnevnu komunikacionu razmenu.