Nastavne prakse koje promovišu socijalnoemocionalno učenje: korišćenje u uslovima pandemijskog obrazovanja

Abstract

Proces socijalno-emocionalnog učenja ocenjuje se važnim faktorom akademskog postignuća,pozitivnog socijalnog ponašanja i adekvatnog emocionalnog funkcionisanja učenika.Uvažavajući značaj primene nastavnih praksi koje promovišu socijalno-emocionalno učenje,realizovano je istraživanje sa ciljem procene percepcije nastavnika o učestalosti i uspešnostikorišćenja nastavnih praksi u uslovima pandemijskog obrazovanja, i to onih koje su primarnousmerene na pozitivne socijalne interakcije. Na uzorku od 817 nastavnika osnovnih škola,primenom anketnog upitnika zasnovanog na samoproceni, utvrđeno je da nastavnici uspešnoi na redovnom nivou primenjuju prakse zasnovane na toplini i podršci, te odgovarajućemgovoru nastavnika, dok nešto ređe i sa manje uspeha koriste prakse vezane za disciplinu orijentisanu na učenike, kao i one koje su usmerene na odgovornost i izbor. Zaključuje se daprakse koje promovišu socijalno-emocionalno učenje jesu prisutne u vaspitno-obrazovnomradu tokom pandemije, ali da prostor za njihovo unapređenje, primarno kroz razvijanjekompetencija nastavnika za primenu tehnika socijalno-emocionalnog učenja, postoji.

Proces socijalno-emocionalnog učenja ocenjuje se važnim faktorom akademskog postignuća, pozitivnog socijalnog ponašanja i adekvatnog emocionalnog funkcionisanja učenika. Uvažavajući značaj primene nastavnih praksi koje promovišu socijalno-emocionalno učenje, realizovano je istraživanje sa ciljem procene percepcije nastavnika o učestalosti i uspešnosti korišćenja nastavnih praksi u uslovima pandemijskog obrazovanja, i to onih koje su primarno usmerene na pozitivne socijalne interakcije. Na uzorku od 817 nastavnika osnovnih škola, primenom anketnog upitnika zasnovanog na samoproceni, utvrđeno je da nastavnici uspešno i na redovnom nivou primenjuju prakse zasnovane na toplini i podršci, te odgovarajućem govoru nastavnika, dok nešto ređe i sa manje uspeha koriste prakse vezane za disciplinu orijentisanu na učenike, kao i one koje su usmerene na odgovornost i izbor. Zaključuje se da prakse koje promovišu socijalno-emocionalno učenje jesu prisutne u vaspitno-obrazovnom radu tokom pandemije, ali da prostor za njihovo unapređenje, primarno kroz razvijanje kompetencija nastavnika za primenu tehnika socijalno-emocionalnog učenja, postoji.