Komunikativni poremećaji kao posledica teških oblika covid-19 infekcije

Abstract

Iako je primaran fokus još uvek usmeren na obuzdavanje širenja virusa COVID-19 i spasavanje života, sve je više dokaza da oni koji prežive bitku sa virusom mogu imati značajne posledice u vidu teškoća na planu komunikacije. Istraživanja su pokazala da proces lečenja akutnog respiratornog distres sindroma može dovesti do oštećenja govornog aparata. Dodatno, u literaturi postoji veći broj studija čiji rezultati ukazuju na moguće neurološke posledi- ce COVID-19 infekcije, koje u sklopu kliničke slike uključuju motorne poremećaje govora. Pored navedenog, sve je više dokaza o značajnim posledicama na planu kognitivnog funkcionisanja kod osoba preživelih od teške forme kliničke slike uzrokovane virusom COVID-19. Dokumentovane teškoće na planu pažnje, pamćenja, brzine procesiranja i egzekutivnih funkcija mogu značajno omesti adekvatnu komunikaciju i pogoršati kvalitet života kod pacijenata nakon otpuštanja iz bolnice. Uloga logopeda u minimiziranju negativnih posledica teški oblika COVID-19 usmerena je u dva pravca. Prvi je usmeren na ranu procenu težine i obima motor- nih poremećaja govora, kao i rani skrining kognitivno-komunikacijskog defici- ta već tokom ranog boravka na intenzivnoj nezi. Drugi pravac je usmeren na ranu primenu logopedskih rehabilitacionih intervencija i davanje smernica, kako samom pacijentu tako i članovima njegove porodice.

Although the primary focus is still on curbing COVID-19 transmission and saving lives, there is growing evidence that survivors can have significant consequences in terms of communication difficulties. Studies have shown that the process of treating acute respiratory distress syndrome can lead to speech apparatus damage. In addition, there is a body of evidence indicating the possible neurological consequences of COVID-19 infection, with motor speech disorders among other symptoms. Also, there is growing evidence of significant cognitive dysfunction in survivors from severe forms of COVID-19 infection. Documented difficulties include impairment of attention, memory, processing speed, and executive functions, which can negatively affect one’s communication and quality of life after hospital discharge. The role of speech and language therapists in minimizing the negative consequences of severe forms of COVID-19 is two-way directed. The first emphasise early assessment of the severity and extent of motor speech disorders, as well as early screening of cognitive- communication deficit, already at intensive care units. The second one is focused on the early application of speech and language interventions, as well as giving professional instructions, both to the patients and family members.