Samoprocena stepena hendikepa osoba sa hipokinetičkom dizartrijom

Abstract

Hipokinetička dizartrija je motorni poremećaj govora koji se rano dijagnostikuje kod osoba sa Parkinsonovom bolešću. Ovaj tip dizartrije podrazumeva veliki broj promena u govoru i glasu i utiče na kvalitet komunikacije. Cilj istraživanja se odnosio na utvrđivanje stepena hendikepa koji doživljava osoba sa hipokinetičkom dizartrijom zbog patologije glasa i govora. Prethodna istraživanja su pokazala da je nedostatak svesti o govornom poremećaju kod pacijenata sa Parkinsonovom bolešću važan aspekt komunikacionih deficita. Osim toga, želeli smo da utvrdimo da li postoje razlike vezane za pol i uzrast prilikom samoprocene kvaliteta komunikacije koju ostvaruju ove osobe. Istraživanje je izvršeno na uzorku od 30 ispitanika sa Parkinsonovom bolešću. Ispitanici su bili oba pola (11 muškaraca i 19 žena), uzrasta između 59 i 94 godine. Osobe iz uzorka su odgovorile na 30 pitanja petostepene skale Likertovog tipa, pod nazivom ,,Indeks glasovnog oštećenja", čime su vrednovale kvalitet sopstvene komunikacije i procenile stepen hendikepa koji doživljavaju zbog problema sa glasom. Rezultati su pokazali da većina osoba iz uzorka ne primećuje promene u glasu kao ni abnormalnosti u sopstvenom govoru. Blag poremećaj zabeležen je kod 73,3% ispitanika, umeren kod 6,7% i težak kod 20% ispitanika. Takođe je utvrđeno u kojim komunikacionim situacijama osobe sa hipokinetičkom dizartrijom imaju najviše problema. Pokazalo se da ne postoji statistički značajna razlika između muškaraca i žena ni na jednom ajtemu skale. Međutim, statistički značajna negativna korelacija zabeležena je između varijable uzrasta i pojedinih ajtema na funkcionalnoj, fizičkoj i emocionalnoj supskali čime se pokazalo da mlađi ispitanici u odnosu na starije imaju više problema u vezi sa pojedinim tvrdnjama. Potrebno je istaći da je samoprocena stepena hendikepa i kvaliteta komunikacije pojedinaca sa hipokinetičkom dizartrijom veoma važna kako bi se odredio adekvatan tretman i kako bi se utvrdilo da li te osobe imaju realnu sliku o težini sopstvenog govornog poremećaja.