Spastična disfonija: karakteristike i tretman

Abstract

Spastična disfonija predstavlja oblik poremećaja glasa čiji uzrok još uvek nije poznat. Kod nekih pacijenata nastaje kao primarni poremećaj, a kod drugih se ispoljava udruženo sa određenim oblicima neuropatologije. U cilju bližeg određivanja prirode poremećaja, u radu je dat pregled emprijskih studija koje razmatraju patofizologiju i poreklo spastične disfonije. Istovremeno je pokazan značaj multidimenzionalnog sagledavanja simptoma i prirode poremećaja glasa. Istaknut je značaj kliničke opservacije, primene objektivnih metoda analize glasa i percepcije simptoma oštećene fonacije od strane samog pacijenta. Posebno su opisane postojeće metode terapije, uz isticanje njihovih prednosti i nedostataka u tretmanu pacijenata sa spastičnom disfonijom. Zaključeno je da nijedan do sada opisan metod tretmana ne dovodi do potpunog izlečenja. Istaknut je značaj vokalne terapije kao metode koja izolovano, ili u kombinaicji sa drugim metodama ublažava tegobe kod pacijenata sa spastičnom disfonijom. S obzirom na tekuća shvatanja problema spastične disfonije, buduća naučno-emprijska istraživanja treba usmeriti u pravcu utvrđivanja uzroka poremećaja, standardizacije dijagnostičkih procedura i postupka evaluacije efikasnosti primenjenih metoda tratmana.

Spasmodic dysphonia is a voice disorder with no known cause. It occurs as a primary disorder in some patients, while it coexists with other forms of neuropathology in others. The paper reviews empirical studies on pthophysiology and the origin of spasmodic dysphonia, with the aim to define the nature of the disorder. The paper also points out the significance of multidimensional identification of the symptoms and nature of voice disorders. The significance of clinical observation, application of objective methods of analyzing voice and recognizing symptoms of the impaired phonation by the patient are emphasized as well. The paper describes current treatment methods, pointing out their advantages and disadvantages in treating patients with spasmodic dysphonia. It was concluded that none of the treatment methods described so far leads to complete recovery. We pointed out the significance of vocal therapy as a method which separately, or in combination with other methods, reduces the problems of patients with spasmodic dysphonia. With regard to the current views on spasmodic dysphonia problems, future scientific-empirical studies should be directed at determining the cause of the disability, standardizing diagnostic procedures and the process of evaluating the efficacy of the applied treatment methods.