Etiopatogenetski aspekti i lečenje perifernih paraliza facijalisa kod dece

Abstract

Facial nerve palsy occur at all ages. When they appear in childhood, they cause significant concerns among parents of children and doctors because of aesthetic and functional outcomes. The peripheral paralysis and paresis of the facial nerve are characterized by weakness or complete deprivation of the muscules of one side of the face, which affect verbal communication and social interaction. Depending on the location of the lesion hyperacusis, reduced salivary and tears production, or excessive tearing of hte eye, altered taste, pain or numbness in the external auditory canal can also occur. The consequences of paresis or paralysis of the facial nerve can lead to aesthetic, functional and psychological disorders, so early diagnosis is very important, so that appropriate therapy can be started as soon as possible. The diagnosis is made on the basis history evaluation, clinical examination, audiological, neurological, pediatric examination, inspection of the parotid gland, laboratory analyzes, serological and radiographic findings and if necessary other examinations. Treatment is carried out in accordance with etiology. The aim of this study was to review the etiopathogenesis and treatment of peripheral facial paralysis in children by reviewing the contemporary literature.

Paralize sedmog kranijalnog nerva se javljaju u svim starosnim dobima. Kada se pojave u dečijem uzrastu izazivaju ozbiljnu zabrinutost kod roditelja dece i lekara, zbog estetskog i funkcionalnog ishoda. Periferne paralize i pareze facijalnog živca klinički se manifestuju kao slabost ili potpuna oduzetost mišića jedne strane lica, što utiče na ver- balnu komunikaciju i socijalnu interakciju. U zavisnosti od mesta lezije javlja se i hiperakuzija, smanjena sekrecija pljuvačke i suza ili ekscesivno suzenje oka, izmenjen ukus, bol ili utrnutost u spoljašnjem slušnom hodniku. Posledice pareze ili paralize facijalnog živca mogu dovesti do estetskih, funkcio- nalnih i psihičkih poremećaja, te je rana dijagnostika veoma važna, kako bi se što pre mogla započeti odgovarajuća terapija. Dijagnoza se postavlja na osno- vu anamneze/heteroanamneze, kliničkog pregleda, audiološkog, neurološkog, pedijatrijskog pregleda, pregleda parotidne žlezde, laboratorijskih anali- za, seroloških i radiografskih pretraga, a po potrebi i drugih ispitivanja. Lečenje se sprovodi u skladu sa etiologijom. Cilj ovoga rada je bio da se pregle- dom savremene literature sagledaju etiopatogeneza i lečenje periferih para- liza facijalisa kod dece.